p. བཏབ། f. གདབ། imp. ཐོབ།
Biblical: to blaspheme, slander: རྫུན་གྱི་དཔང་པོ་དང་། སྐུར་འདེབས། false testimony and slander (Mt. 15:19), སྐུར་པ་འདེབས་པ་དང་། ང་རྒྱལ་དང་། བླུན་སེམས། slander, pride, and folly (Mk. 7:22), སྐུར་བ་འདེབས་མཁན། slanderers (1 Cor. 6:10), མཚན་དམ་པ་དེ་ལ་སྐུར་པ་འདེབས་མཁན། the ones who are slandering the holy name (Jas. 2:7).
Buddhist: see curse.
p. སྨད། f. སྨད། imp. སྨོད།
Biblical: to criticize, dishonor, mock, or curse: གཅིག་གིས་གཅིག་ལ་མ་སྨད་ཅིག do not slander one another (Jas. 4:11), མ་ཤི་ཀ་པའི་སྤྱོད་ལམ་བཟང་པོར་སྨད་མཁན་རྣམས། those who slander Christians' good behavior (1 Pet. 3:16), དཔལ་དང་ལྡན་པ་རྣམས་ལ་སྨད་པར་མི་འཇིགས་སོ། not afraid to slander celestial beings [lit. glorious ones] (2 Pet. 2:9,10).
Buddhist: སྨོད་པ། 1) to use harsh speech ཚིག་རྩུབ།, to ridicule འཕྱ་ཚིག, or to verbally abuse དམའ་འབེབས་བྱེད་པ། (TDC 2174); 2) to deprecate, speak against: འདུལ་བའི་བསྟན་པ་སྨད། [some] spoke against the Vinaya scriptures (TRC 152).
Cognates: སྨད་སྒྲ་གཏོང་མཁན། a slanderer (1 Cor. 6:10 SV).
Biblical: slander: ཕྲ་མ་དང་། དཀོན་མཆོག་ལ་སྡང་བ། slanderers and God haters (Rom. 1:30), སེམས་ངན་དང་། གཡོ་སྒྱུ་དང་། ཟོལ་ཟོག་དང་། ཕྲག་དོག་དང་། ཕྲ་མ་ཐམས་ཅད་སྤོངས་ཤིག rid yourselves of all malice and all deceit, hypocrisy, envy, and slander of every kind (1 Pet. 2:1).
Buddhist: ཕྲ་མ། or slander, is one of the ten non-virtues, defined as: ཕྲ་མ་ཟེར་བ་ནི། གཞི་སེམས་ཅན་མཐུན་པ་དང་། མི་མཐུན་པ་དེ་ཚོ་ལ་བསམ་པ་དུག་གསུམ་གང་རུང་གི་དབང་གིས་སེམས་ཅན་མཐུན་པ་དེ་ཚོ་མི་མཐུན་པར་བཟོ་འདོད་པ་དང་། མི་མཐུན་པ་དེ་ཚོ་རྒྱང་རིང་དུ་གཏོང་བར་འདོད་པའི་བསམ་པ་ལྟ་བུ་དང་། སྦྱོར་བ་སེམས་ཅན་མཐུན་པ་དང་མི་མཐུན་པ་དེ་ཚོའི་བར་དུ་དཀྲུགས་ཤིང་གི་སྐད་ཆ་དཔེར་ན། ཁྱེད་རང་ལ་ཁོས་སྐད་ཆ་སྡུག་ཆགས་འདི་འདྲས་འདི་འདྲས་ཤོད་ཀྱི་འདུག་ཟེར་བ། slander is the wish, under the power of one of the three poisons, to sow discord among friendly or unfriendly persons. It seeks to make friends unfriendly and drive those who are already unfriendly even farther apart. The action is inflammatory speech; e.g. "he said such and such vile things about you" (TRC 244).
p. དམོད། [lit. curse, insult]
Biblical: to verbally abuse or slander: ཕོ་ཉ་རྣམས་དབང་དང་སྟོབས་ཆེའང་གཙོ་བོའི་དྲུང་དུ་དེ་རྣམས་ལ་མི་དམོད་དོ། even angels, although they are stronger and more powerful, do not bring slanderous accusations against such beings in the presence of the Lord (2 Pet. 2:11).
Buddhist: see curse.
[lit. evil speech]
Biblical: The NT uses compounds of ངན། with other verbs to express "spoken evil" (slander) in the sense of the English phrase "to speak evil of": ཁ་ངན་ལབ་ན་གཏམ་སྙན་སྨྲའོ། when we are slandered, we answer kindly (1 Cor. 4:13), སུའི་སྐོར་ལའང་ངན་པ་མི་ཟེར་བ། slander no one (Tit. 3:2); 2) ཚིག་ངན། [lit. word + evil] insults, abuse, rude words: ཚིག་ངན་སྨྲ་མཁན། a slanderer (1 Cor. 5:11), ཁྲོ་བ་དང་། གཏུམ་པ་དང་། གནོད་སེམས་དང་། སྐྱོན་མཚང་འདྲུ་བ་དང་། ཁ་ནས་ཚིག་ངན་སྨྲ་བ་སྤོངས་ཤིག anger, rage, malice, slander, and filthy language (Col. 3:8); 3) འཕྱ་བ། derision, jeering, mocking: དགྲ་བོར་ང་ཚོར་འཕྱ་བའི་སྐབས་མི་གཏོང་བ། to give the enemy no opportunity for slander (1 Tim. 5:14); 4) རྫུན་གཏམ་ཞུས་པ། to make a false accusation: ཁོས་མི་དབང་ཆེན་པོར་ངའི་སྐོར་ལ་རྫུན་གཏམ་ཞུས་པ་ཡིན། he has slandered your servant to my lord the king (2 Sam. 19:27); 5) སྐྱོན་འགྲུས་བ། gossip, slander (KTM); 6) སྐྱོན་གཏགས་པ། name calling (KTM); 7) ཚིག་རྩུབ། harsh speech: གཞན་ལ་རྐུན་མ་དང་། ལྐུགས་པ་ཟེར་བ་སོགས་ཀྱིས་གཞན་གྱི་ལུས་ངག་ཡིད་གསུམ་དང་། སྤྱོད་ལམ་སོགས་ཀྱི་སྒོ་ནས་སྐྱོན་བརྗོད་ཀྱི་ཚིག་ངན་ལབ་པ་ལྟ་བུ་རེད། to criticize another's body, speech, mind, behavior, and so on by calling another a thief or stupid (TRC 244); 7) ངོ་ཚ་དམའ་འབེབས། to defame and humiliate (TQP 80).
Proverbs: ངན་པའི་རྗེས་ལ་ལྟས་ངན་གཏམ་ངན་ཡོད། bad omens and bad news follow a bad man (KPU 21).