p. བསྡུམས། f. བསྡུམ། imp. སྡུམས།
Biblical: to reconcile, make agree, make peace: 1) between God and man: དེ་དག་སྤངས་པ་འཇིག་རྟེན་སྡུམ་པའི་རྒྱུར་གྱུར་ན། if their rejection is the reconciliation of the world (Rom. 11:15), མ་ཤི་ཀ་རྒྱུད་ནས་ཁོང་གིས་ང་ཚོ་ཁོང་རང་དང་བསྡུམས། reconciled us to himself through Christ (2 Cor. 5:18), འཇིག་རྟེན་པ་རང་ཉིད་དང་བསྡུམས། reconciling the world to himself (2 Cor. 5:19); 2) between people: ཁྱོ་དང་སྡུམ། reconciled to [her] husband (1 Cor. 7:11). The distinction between active reconciliation and the state of being reconciled is not always strictly observed, e.g.: དཀོན་མཆོག་དང་བསྡུམས་པ་ཡིན། we were reconciled to God (Rom. 5:10), དཀོན་མཆོག་དང་སྡུམས་ཤིག be reconciled to God (2 Cor. 5:20).
Buddhist: རྩོད་གཞི་བསྡུམས་ནས་སྔར་བཞིན་འཆམ་པོར་གྱུར། reconciling the cause of disagreement, and becoming compatible as before (KTM).
Biblical: to reconcile: འདུམ་བྱེད་མཁན་རྣམས་བདེའོ། blessed are the peacemakers (Mt. 5:9), འདུམ་བྱེད་མཁན་རྣམས་ཀྱིས་དྲང་བ་ཉིད་ཀྱི་འབྲས་བུའི་ས་བོན་འདུམ་པའི་སྒོ་ནས་འདེབས་སོ། peacemakers who sow in peace raise a harvest of righteousness (Jas. 3:18).